Stap in het verleden

Met een paar stappen is het gebeurd, je loopt ineens op een plek waar velen je voor zijn gegaan. Je loopt ineens op een plek waar velen zijn gegaan. Een plek beladen met historie, verdriet, woede en ongeloof. Een plek die mijn problemen binnen 1 seconde minder belangrijk heeft gemaakt.

In mijn hoofd blijk ik de volgende zin steeds weer horen; "het is gebeurd, dus het kan weer gebeuren." (Primo Levi). Deze gedachte maakt me bang, kan dit echt weer gebeuren? Hier? In het welvarende westen? Waar we ruzie maken over de vakantiebestemming van volgend jaar? Waar we elkaar de ruimte niet gunnen in het verkeer? Waar een verkeerde blik al voldoende is om uitgescholden te worden? Waar alles in het teken staat van de "economische crisis" met bijbehorende bezuinigingen?

Ja, ik ben er van overtuigd dat het weer kan gebeuren...

Het is aan ons, de mens, of we het laten gebeuren...

Onlangs (14 mei 2012) heb ik Auschwitz I en Auschwitz II Birkenau bezocht in Polen. En nu, bijna 2 weken later, ben ik er nog dagelijks mee bezig. Het is onbeschrijflijk wat een impact deze plek op mij heeft (gehad). Een eng, benauwd en misselijkmakend gevoel overheerst als ik in mijn hoofd de stap weer zet…

Dit wil ik nooit meer vergeten...

Met alle respect is respectloos

Ga eens voor jezelf na of je één van de volgende termen wel eens gebruikt; “met alle respect hoor, maar …”, “niets ten nadele van hem/haar, maar…”, “hij/zij deed het waarschijnlijk met de beste bedoelingen, maar …”, “ik bedoel het niet vervelend, maar …”, “no offense, maar …”, “ik bedoel er verder niets mee hoor, maar…”.

Wat mij opvalt, is dat er na deze (meestal nutteloze) inleiding een respectloos argument of een 'veeg uit de pan' opmerking volgt. Mensen zeggen iets, bedoelen iets, maar laten door deze toevoeging altijd de deur op een kiertje staan. Want mocht deze opmerking correct geïnterpreteerd worden dan kan je, je altijd nog beroepen op het feit dat je het niet zo hebt bedoeld…

Vrienden voor heel even

Facebook, Hyves, Twitter, Linked-in voor al onze vriendschappen en relaties. Hoeveel connecties heb jij eigenlijk? En hoe vaak controleer je niet of het aantal vrienden onveranderd is gebleven? Is er niet toevallig een vriend van je afgehaakt? Want een vriendschap eindigt niet meer door een ruzie of bedrog. Je hoeft niet meer in discussie met elkaar, ellenlange "lijmsessies" zijn verleden tijd. We nemen onze laptop en met 3 klikken is de vriendschap ten einde. Lekker anoniem, zonder enkele spanningsboog.

  De vrienden die je wel "trouw" blijven kan je op ieder gewenst moment van de dag op de hoogte stellen van je bezigheden, gedachten of problemen. Middels ouderwetse tekst of, met nog veel meer betekenis, door het uploaden van een foto of video. Vervolgens kan jij op ieder gewenst moment van de dag de bezigheden en gedachten bekijken van jouw vrienden. Dit scheelt een hoop tijd! Geen afspraken meer plannen, geen koffiegesprekjes. We hebben steeds minder behoefte om ouderwets bij te kletsen. Alles heb je allang gezien of gelezen. En waarschijnlijk heb je ook je reactie al geplaatst onder die maffe foto? Of onder iemand zijn weekendverslag?

Stel je voor dat we met elkaar in gesprek komen? Nee, om deze drempel nog lager te maken gebruiken we enkel de "like" button, waarop er natuurlijk ook vraag is ontstaan naar een "don't like" button. Want ja, het uitten van onze mening kan toch niet louter positief?! En maken we een foutje? Dan halen we onze "post" gewoon weer weg. Langzamerhand zijn we in staat om (op papier) bijna foutloos te communiceren, met misschien wel allerlei bijverschijnselen...

 Communicatie tussen mensen is, naar mijn mening, één van de meest ingewikkelde (en daardoor zeer interessante) processen. Zender, ontvanger, ruis, boodschap, interpretatie, woordkeuze. Ieder onderdeel van het communicatieproces heeft zijn valkuilen en charme. Één ding is zeker, wij moeten verbaal en non-verbaal blijven communiceren om te overleven. Door de komst van alle zogenaamde sociale media wordt communicatie steeds vaker eenzijdig. En is er misschien een link tussen alle burn-outs en het toenemende gebruik van de social media te vinden. Mensen voeren geen normaal gesprek meer, er is enkel eenrichtingsverkeer 24/7. Het zou mij dan ook niets verbazen wanneer er over een jaar of vijf een onderzoek gepubliceerd wordt, waaruit deze relatie blijkt. Het is wel prettig dat deze blog dan al vijf jaar bestaat...

 Zou het kunnen dat op een dag alle honderden miljoenen mensen op deze "social" media weer eens face2face met elkaar in gesprek gaan? Of is het enkel een kwestie van tijd? Wat zou er dan gebeuren met ons? Zou het kunnen dat we weer gaan (in)zien met z'n allen dat het niet gaat om hoeveel vrienden of om hoeveel foto's je hebt of hoe vaak je, je gedachten post. Of blijft het zoals het is, dat wanneer we echt even met elkaar in gesprek zijn, om de 5 minuten de "smart-phone" op tafel komt om eens even te kijken wat je vrienden aan het doen zijn of om te posten dat je zo gezellig aan het bijkletsen bent. Praten is toch maar.... confronterend en onhandig.

Ik vind dat het warme van een vriendschap in de kwaliteit van de relatie zit. Want voor mij maakt het niet uit hoeveel vrienden ik heb, hoe vaak ik met ze praat of wat ik met ze doe. Een vriendschap is ontastbaar en warm, stil, altijd (en) vol van vertrouwen. Een vriendschap is daarom nooit via een website te onderhouden.