Van shared space naar alle space

Oude Dreef, Waddinxveen

Mijn naam is Frank Straver. Met veel plezier lees ik de reisblogs geplaatst via OV-naturechallenge op Facebook. Een goede vriend van mij is Carsten Visser, hij is één van de oprichters van deze blog. Ik vroeg hem een tijd geleden of hij het leuk zou vinden wanneer ik een gastblog zou schrijven. Zo gezegd, zo gedaan.

Op zondag 20 mei 2018 (1^e pinksterdag) stond mijn reis gepland. Het traject betrof Waddinxveen – Doesburg. Van een gemeente met stadse ambities naar Doesburg, een prachtig rustiek stadje gelegen aan de IJssel in de provincie Gelderland.

De route

Station Waddinxveen

Vanuit station Waddinxveen Centraal, dit is belangrijk aangezien er 3 (!!!) stations zijn in dit dorp, met R-net naar station Gouda (Centraal). Vervolgens via Utrecht Centraal, Arnhem en het laatste stukje treinen naar Dieren. Vanuit Dieren met lijn 26 (Breng) naar de Karel Doormanstraat in Doesburg. Vandaar uit nog een kleine 20 minuten wandelen tot mijn eindbestemming.

Vooraf had ik me zeker niet gerealiseerd dat ik deze trip in een paar volzinnen zou kunnen omschrijven. Feitelijk past dit ook helemaal niet want eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik helemaal geen “treinpersoon” ben, voor zover dat begrip überhaupt definieerbaar is. Dit was de 2^e keer dat ik dit jaar met de trein reisde. Dus nu nog een keer hetzelfde traject maar dan hoe het daadwerkelijk verliep.

Hoe de route eigenlijk verliep
De dagen vooraf aan mijn reis heb ik misschien wel 10x op ns.nl en ov9292.nl mijn reis gepland, welke tijden, welke treinen, welke stations. Zelfs nog even snel op zondagochtend voordat ik op de fiets stapte naar het station. 13:52 vertrek naar Gouda. Aangekomen bij het station bedacht ik me; “oh ja, we hebben 2 sporen”. Feitelijk is het maar 1 spoor, dat zich net voor het station splitst in 2. Zo kon ik alweer gaan checken welk spoor ik moest hebben. Al wachtende op de trein voelde ik mij toch een soort onzeker. Daar stond ik te wachten op een elektrisch ding dat mij dan met veel anderen naar Gouda gaat brengen. Er schoot nog door mijn hoofd, ik ga terug naar huis en pak de auto en zo ben ik met 70 minuten op plaats van bestemming. Maar dan mijn dal/weekendkaartje van 16 euro bij de Albert Heijn ongebruikt laten? Nee, we gaan ervoor! Althans ik en die anderen die in dezelfde trein zitten natuurlijk.

Huis van de stad, Gouda

Naast mij stond een mevrouw op leeftijd (ik schat zo 70-75 jaar) ook op de trein te wachten. Ze werd afgezet door haar dochter, die denk ik bij de groenteboer werkt omdat ze de aardappel nog in haar keel had zitten. De dochter vroeg aan mij of hier nu een trein rijdt of een tram? Dat vroeg ze echt aan de verkeerde, maar toch voelde ik mijn zekerheid groeien, want kennelijk zag ik eruit als een “treinpersoon”.

Het traject Alphen aan den Rijn – Gouda heeft al vele namen gehad, maar tegenwoordig wordt de rit van 20 minuten verzorgd door R-net. En om eerlijk te zijn, op weekdagen 4x per uur en zolang er geen containerschepen tegen bruggen aan varen is dit een prima alternatief om je te verplaatsen ten opzichte van het alternatief, de auto. En het andere alternatief (de fiets) mag je overigens gewoon, in de spits tegen betaling en als er plek is, meenemen. Toptreintje, als je het mij vraagt!

In Gouda aangekomen stond ik al snel voor mijn volgende dilemma. Op spoor 3 een intercity richting Utrecht Centraal om 14:09 en op spoort 5 om 14:07 een sprinter naar ’s Hertogenbosch maar die komt ook langs Utrecht Centraal!? Dus mijn logica werd al snel, de trein die het eerste vertrekt zal ook wel eerder op plaats van bestemming zijn.. Ach en die paar extra stops maken dan toch niet uit, dan zal hij die intercity wel voorblijven, toch? 

Station Dieren

Ik zat lekker onderuit in de sprinter onderweg naar Gouda Goverwelle. Daar aangekomen bleef hij wel heel lang stil staan.. Het zal toch niet.. En ja hoor, daar kwam intercity 1 voorbij, intercity 2 voorbij.. Oké, daar ging mijn zelfvertrouwen en in mijn hoofd was ik mijn verhaal naar de mevrouw naast mij al aan het voorbereiden als ze me zou vragen waar ik naartoe ging… Daar had ik ook alle tijd voor tijdens een ritje van normaal 18 minuten dat nu 50 minuten duurde. Gelukkig had ik daardoor alle tijd om naar Almere City in Utrecht te kijken (lees Leidsche Rijn), waardoor ik even voor 3-en de stationshal van Utrecht Centraal binnenliep. Onderweg naar de intercity richting Nijmegen. Dit keer wel een intercity, weliswaar niet de aansluiting die ik had willen hebben, maar toch ging ik lekker bovenin de trein richting Nijmegen zitten. 

Een prachtige rit, dwars door bossen, langs snelwegen en door polders. Ik merkte aan mezelf dat ik hier echt van kon genieten. En ineens realiseerde ik mij ook weer wat een prachtig en divers landje Nederland eigenlijk is.

Vanuit Arnhem nog een klein stukje met een intercity richting Zwolle om vervolgens bij Dieren de trein uit te stappen. Ik kon hier nog net zwaaien naar lijn 26 die ik had moeten hebben. Maar ach, het was mooi weer en ondertussen was het ook tijd voor een toiletbezoek. Dit was al een tijdje zo, maar ik had me niet gerealiseerd dat er gewoon een toilet in de trein zit en op Arnhem Centraal had ik niet genoeg tijd om een toilet op te zoeken. Nadat ik in de brandende zon en toch al enigszins vermoeid de trappen bij station Dieren weer had getrotseerd bleek het betaalsysteem van het toilet niet meer te functioneren. Zelfverzekerd of niet, ik moest nu gewoon serieus pissen! Dus dit is een minpuntje voor de NS op station Dieren. Overigens wel het enige want ik kan niet anders concluderen, bewegwijzering perfect, aardig personeel, schone treinen, stations netjes schoon, kortom geen klagen daarover.

Station Dieren

Uiteindelijk was het geen straf om 40 minuten in de zon te moeten wachten op de bus. Even de benen strekken want ondertussen liep het richting 16:30 en had ik een redelijke stijve kont gekregen van al dat zitten. Neergeploft in de bus onderweg naar het prachtige Doesburg keek ik nog maar eens naar mijn planner en zag dat ik er de 5^e halte uit moest. Goed opletten, want onbekend gebied en stel je voor dat je langer moet zitten, want ondertussen had ik nog steeds geen toilet gezien. Dat was de 4^e halte, nu mag ik eindelijk drukken op de STOP knop. Toch altijd een spannend moment. Ik drukte en ging ontspannen achterover zitten. Missie geslaagd… Dat dacht ik! 
Daar was mijn halte en mevrouw de buschauffeur gaf nog een poep gas. Na een klein gesprekje zette ze de bus precies stil bij mijn afslag en dat scheelde zomaar 200 meter lopen! Een man die, afgaande op zijn accent, overduidelijk uit de omgeving Doesburg kwam, vond het nog nodig om te zeggen: “Moet je harder drukken!” Ik keek lachend naar zijn blikje bier en liep de bus uit en begon aan de laatste etappe van mijn trip.

Conclusie

Al met al ruim 3 uur onderweg op de heenweg, maar geloof me het was het helemaal waard. Al was ik maar al te blij dat ik er op de terugweg 1 uur en 45 minuten over deed. Qua reiscomfort zijn deze langere reizen goed te doen en los van het overstappen had ik nu alle tijd om naar de omgeving te kijken. Dat zijn toch dingen die er bij mij in de auto snel bij in schieten. Financieel is het ook aantrekkelijk, 16 euro voor de dagkaart en circa 3,50 voor de busreis voor een trip van circa 250 km. Dit is met de huidige benzineprijzen toch al snel 30 euro, nog even los van de afschrijving en zo op de auto. Ik kreeg er ook een soort groen en verantwoord gevoel bij, even geen auto, geen extra CO2 uitstoot en andere fijnstof, geen extra lawaai. Kortom, ik kan nu oprecht zeggen, ga ook eens een OV-challenge aan met jezelf, wie weet wat het met je doet.

Doesburg

Utrecht Centraal

Ergens tussen Arnhem en Utrecht

Stap in het verleden

Met een paar stappen is het gebeurd, je loopt ineens op een plek waar velen je voor zijn gegaan. Je loopt ineens op een plek waar velen zijn gegaan. Een plek beladen met historie, verdriet, woede en ongeloof. Een plek die mijn problemen binnen 1 seconde minder belangrijk heeft gemaakt.

In mijn hoofd blijk ik de volgende zin steeds weer horen; "het is gebeurd, dus het kan weer gebeuren." (Primo Levi). Deze gedachte maakt me bang, kan dit echt weer gebeuren? Hier? In het welvarende westen? Waar we ruzie maken over de vakantiebestemming van volgend jaar? Waar we elkaar de ruimte niet gunnen in het verkeer? Waar een verkeerde blik al voldoende is om uitgescholden te worden? Waar alles in het teken staat van de "economische crisis" met bijbehorende bezuinigingen?

Ja, ik ben er van overtuigd dat het weer kan gebeuren...

Het is aan ons, de mens, of we het laten gebeuren...

Onlangs (14 mei 2012) heb ik Auschwitz I en Auschwitz II Birkenau bezocht in Polen. En nu, bijna 2 weken later, ben ik er nog dagelijks mee bezig. Het is onbeschrijflijk wat een impact deze plek op mij heeft (gehad). Een eng, benauwd en misselijkmakend gevoel overheerst als ik in mijn hoofd de stap weer zet…

Dit wil ik nooit meer vergeten...

Met alle respect is respectloos

Ga eens voor jezelf na of je één van de volgende termen wel eens gebruikt; “met alle respect hoor, maar …”, “niets ten nadele van hem/haar, maar…”, “hij/zij deed het waarschijnlijk met de beste bedoelingen, maar …”, “ik bedoel het niet vervelend, maar …”, “no offense, maar …”, “ik bedoel er verder niets mee hoor, maar…”.

Wat mij opvalt, is dat er na deze (meestal nutteloze) inleiding een respectloos argument of een 'veeg uit de pan' opmerking volgt. Mensen zeggen iets, bedoelen iets, maar laten door deze toevoeging altijd de deur op een kiertje staan. Want mocht deze opmerking correct geïnterpreteerd worden dan kan je, je altijd nog beroepen op het feit dat je het niet zo hebt bedoeld…

Vrienden voor heel even

Facebook, Hyves, Twitter, Linked-in voor al onze vriendschappen en relaties. Hoeveel connecties heb jij eigenlijk? En hoe vaak controleer je niet of het aantal vrienden onveranderd is gebleven? Is er niet toevallig een vriend van je afgehaakt? Want een vriendschap eindigt niet meer door een ruzie of bedrog. Je hoeft niet meer in discussie met elkaar, ellenlange "lijmsessies" zijn verleden tijd. We nemen onze laptop en met 3 klikken is de vriendschap ten einde. Lekker anoniem, zonder enkele spanningsboog.

  De vrienden die je wel "trouw" blijven kan je op ieder gewenst moment van de dag op de hoogte stellen van je bezigheden, gedachten of problemen. Middels ouderwetse tekst of, met nog veel meer betekenis, door het uploaden van een foto of video. Vervolgens kan jij op ieder gewenst moment van de dag de bezigheden en gedachten bekijken van jouw vrienden. Dit scheelt een hoop tijd! Geen afspraken meer plannen, geen koffiegesprekjes. We hebben steeds minder behoefte om ouderwets bij te kletsen. Alles heb je allang gezien of gelezen. En waarschijnlijk heb je ook je reactie al geplaatst onder die maffe foto? Of onder iemand zijn weekendverslag?

Stel je voor dat we met elkaar in gesprek komen? Nee, om deze drempel nog lager te maken gebruiken we enkel de "like" button, waarop er natuurlijk ook vraag is ontstaan naar een "don't like" button. Want ja, het uitten van onze mening kan toch niet louter positief?! En maken we een foutje? Dan halen we onze "post" gewoon weer weg. Langzamerhand zijn we in staat om (op papier) bijna foutloos te communiceren, met misschien wel allerlei bijverschijnselen...

 Communicatie tussen mensen is, naar mijn mening, één van de meest ingewikkelde (en daardoor zeer interessante) processen. Zender, ontvanger, ruis, boodschap, interpretatie, woordkeuze. Ieder onderdeel van het communicatieproces heeft zijn valkuilen en charme. Één ding is zeker, wij moeten verbaal en non-verbaal blijven communiceren om te overleven. Door de komst van alle zogenaamde sociale media wordt communicatie steeds vaker eenzijdig. En is er misschien een link tussen alle burn-outs en het toenemende gebruik van de social media te vinden. Mensen voeren geen normaal gesprek meer, er is enkel eenrichtingsverkeer 24/7. Het zou mij dan ook niets verbazen wanneer er over een jaar of vijf een onderzoek gepubliceerd wordt, waaruit deze relatie blijkt. Het is wel prettig dat deze blog dan al vijf jaar bestaat...

 Zou het kunnen dat op een dag alle honderden miljoenen mensen op deze "social" media weer eens face2face met elkaar in gesprek gaan? Of is het enkel een kwestie van tijd? Wat zou er dan gebeuren met ons? Zou het kunnen dat we weer gaan (in)zien met z'n allen dat het niet gaat om hoeveel vrienden of om hoeveel foto's je hebt of hoe vaak je, je gedachten post. Of blijft het zoals het is, dat wanneer we echt even met elkaar in gesprek zijn, om de 5 minuten de "smart-phone" op tafel komt om eens even te kijken wat je vrienden aan het doen zijn of om te posten dat je zo gezellig aan het bijkletsen bent. Praten is toch maar.... confronterend en onhandig.

Ik vind dat het warme van een vriendschap in de kwaliteit van de relatie zit. Want voor mij maakt het niet uit hoeveel vrienden ik heb, hoe vaak ik met ze praat of wat ik met ze doe. Een vriendschap is ontastbaar en warm, stil, altijd (en) vol van vertrouwen. Een vriendschap is daarom nooit via een website te onderhouden.